Pietepeuterige Paula die pas rust als ze de meest symmetrische kerstboom der kerstbomen gescoord, met militaire precisie versierd én op Instagram geshowd heeft, is in het offline leven vast een control freak. De glitterboom die zelfs het hysterische exemplaar van Geer en Goor doet verbleken, behoort ongetwijfeld toe aan een losgeslagen typetje. En de keurige mini-kerstboom, het houten frame of de muursticker die een boom moet voorstellen, vind je vooral bij praktische Peters. Al scrollend door alle kerstfoto’s en -nieuwtjes op Facebook, verneem ik dat je kerstboom je DNA verraadt. Zo man, zo boom. En ja, ik geloof dat.
Ik hoef maar naar mijn eigen boom te kijken, die ik zette terwijl ik meeblèrde met kerstklassiekers die de meeste mensen niet trekken, en ik weet dat de theorie klopt. Per kind een eerste kerstbal en de mooiste kerstknutsels van de peuterspeelzaal. Retroballen en knijpvogeltjes die nog bij wijlen mijn oma in de boom hingen en een kleurrijk ornament uit iedere stad die ik ooit bezocht. Mijn kerstboom hangt vol met zowat alles wat je maar kunt bedenken, wat bewijst dat ik hou van herinneringen en kick op tradities. Emotioneel incontinent, zo zou je me ook kunnen noemen. En inderdaad, ik beken.
Als ik bij vrienden rondkijk, zie ik de plastic nepperd die met lichtjes en al uit de schuur gevist is, de traditionele rood-groen-zilver kerstboom met pakjes eronder en de übertrendy Arctic blauwspar met veel wit en kristal. Op kantoor kijk ik tegen een kil geraamte aan, waar de meeste van mijn collega’s niet eens om hoeven janken. Ieder z’n boom, zullen we maar zeggen. En dat is prima. Zullen we alleen één ding afspreken mensen? Dat we ons karakter niet meer massaal op Facebook pleuren? Want dat trek ík niet.
Merry Christmas.
