Zorginstellingen zoeken maatjes en huisbezoekers. Gemeentes willen schoffelaars en zwerfafvalrapers. Scholen rekenen op lees-, overblijf- en luizenmoeders en er is geen sportclub die zonder trainers, tenuewassers en koffiezetters kan. Onze halve maatschappij draait op vrijwilligers en overal komen ze mensen te kort. Hoog tijd dus om vrijwilligerswerk weer wat vrijwilliger te maken.
In Wijbosch zoeken ze momenteel een aaihond plus baasje voor bezoekjes aan dementerende ouderen. In Boxtel willen ze meer en vooral ook jongere vrijwilligers, zo lees ik in de krant, en tijdens de ouderavond op school hoorde ik dat de woensdagochtend om een bibliotheekmoeder verlegen zit. Een oplossing voor het vrijwilligersprobleem? Flexibiliteit. Althans, dat denk ik.
In tegenstelling tot veel 60-plussers hebben dertigers, veertigers en kostwinners het chronisch druk. De hypotheek moet betaald worden, de kinderen opgevoed en het huishouden gedaan. Structureel helpen gaat hem – met alle goede wil van de wereld – voor de meesten niet worden. Eerlijk is eerlijk: praten ze over ‘elke woensdag’ of ‘maandelijks’ dan haak ook ik af. Vragen ze om incidentele hulp, dan kijk ik wat ik kan schuiven in de agenda. Van tijd tot tijd eens vlaggen/rijden/wassen/bardienst bij de hockey- of voetbalclub? Tuurlijk. Een keer een schoolexcursie begeleiden of chauffeuren? Geen probleem, leuk zelfs. Zolang het af en toe is. Echt, wij jongere generatie zijn de beroerdste niet.
Willen we dat meer en jongere mensen zich inzetten, moeten we de boel laagdrempeliger en flexibeler maken. Weg met woorden als structureel, vast en iedere. Ik stel een soort platform voor met open agenda, waar mensen zich op bepaalde activiteiten in kunnen schrijven. Help je één keer, dan is het al goed. Minder verplichting, meer keuze. Dat doen we het woord vrijwillig ook weer eer aan.
Meteen de juf maar even mailen dat ik één en niet dé woensdagochtend biebmama wil zijn. Wie volgt?
