Wind. Regen. Flits. Donder. Gevolgd door voeten op de gang, mijn slaapkamerdeur die opengaat en vragende ogen op zo’n anderhalve meter hoogte. Ik had hem al verwacht. Mijn bed schijnt namelijk enorm lekker te liggen, vooral als de elementen buiten hardop ruzie maken. Zoals Maslow al in 1943 verkondigde: veiligheid is een basisbehoefte voor jong en oud.
Als mijn zoon na twee minuten weer rustig ligt te snurken, scrol ik klaarwakker door mijn tijdlijn. Ik vraag ik me af óf en waar de bewoonster van de tot op de grond toe afgebrande Essche boerderij nu kan slapen. Dankzij de bliksem die eerder vandaag insloeg in haar meterkast, heeft de 80-jarige vrouw zelf geen slaapkamer noch bed meer om in te kruipen. Ik hoop van harte dat ook zij een stel troostende armen in de buurt heeft. Al 60 jaar woonde de vrouw hier en ze is nu alles kwijt, zo luidt een artikel. Ik lees verder en adem opgelucht uit. Alles op één wezenlijk ding na: haar gezin.
Dat liefde en vriendschap je erdoorheen helpen als je je gevoel van veiligheid even kwijt bent, heb ik begin deze maand nog zelf ervaren. Na honderden haatreacties en dreigmails van pitbulleigenaren die het niet eens waren met mijn column over agressieve vechthonden, waren het de mensen om me heen die me geruststelden en me ervan weerhielden te reageren op alle bedreigingen.
Veiligheid. Sociale acceptatie. Die Maslow heeft verdomd goed nagedacht over die behoeftepiramide als je ’t mij vraagt. Beste collega-columnisten die zich nu wagen aan het thema bijtende honden: de storm gaat weer liggen. Lieve Essche oma: godzijdank was u alleen thuis en heeft u uw familie nog. En wil je bij mij in bed jongen? Kom maar. Vindt mama stiekem best fijn.
