Je bent single, hebt je leven op orde, bent (nog best wel) jong en je wilt wat. Wat doe je dan? Daten natuurlijk. Of tenminste rondkijken. En waar kan dat beter dan op Tinder?
Uit nieuwsgierigheid heb ik maar eens een profiel aangemaakt. Een beetje kletsen met leuke (en minder leuke) mensen, er zijn saaiere manieren om je tijd door te brengen. De eerste dagen zijn ronduit vermakelijk. Na het naar rechts swipen van foto’s met vissen, auto’s, bierpullen en blote torso’s, houd ik een kleine selectie over. En hoe klein ook, hij levert een schat aan hilarische uitspraken op.
– “Wa doede gij vur de kost?”
– “Ik ben een man die je laat huilen van geluk, niet van verdriet. Interesse?”
– “Drie kinderen? Dan heb je ook niet stil gelegen!”
– “Ja, mijn vrienden zeiden het al, jij blijft niet lang alleen.” (antwoord op mijn ‘ben je echt pas één dag weg bij je vrouw en kinderen?’)
– “Met jou wil ik wel 100 worden.” (euuhh, kennen wij elkaar?)
– “Ik heb zo’n idee dat ik veel van mezelf in jou kwijt kan.”
– “Ik ben snel moe, maar zolang ik elke middag slaap, gaat het wel.” (zeg lieverd, je hebt het tegen een vrouw met drie zoons)
– “Mag ik je nummer? Dan gooi ik Tinder er meteen vanaf.” (ho ho, rustig aan jij)
– “Wat doe je als zelfstandig ondernemer, anders dan vakantie houden?”
– “I am from Tinderland. Where do you live?”
Het zal je niet verbazen dat ik niet direct warm loop voor die spreekwoordelijke kop koffie. En ja, ik weet dat een man geen salade is die je zelf kunt samenstellen met ingrediënten naar keuze (‘doe maar zonder de dressing en met extra rode ui’), dus misschien moet ik maar eens iets minder kritisch zijn op foute openingszinnen en spelfouten. En mijn allergie voor foto’s met kinderen, zuipende vriendengroepen en schattige huisdieren opzij zetten. Knapt hij niet af op dat puistje op mijn neus? Haakt hij niet af bij het lezen van die quote op mijn profiel? Vooruit. Dan zal ik overwegen de salade te eten zoals hij wordt opgediend.
