Gezellig, samen redactierekenen. Al na het lezen van zin twee ervaart mijn zoon zijn huiswerk als abacadabra. Ontleed ik de brij voor hem en vertaal ik het verhaal naar een concrete som, dan lost hij de opgave direct op. Ja, rekenen gaat hem prima af. Maar táál …? Helaas voor hem en vele anderen hangt onze wereld van letters aan elkaar.
Als taalfanaat is het me nooit zo opgevallen, maar door mijn zoon word ik regelmatig gewezen op de taligheid van onze maatschappij. Waar ik een menukaart in drie tellen begrijp, vraagt hij waarom ze er geen plaatjes op zetten. En waar het voor mij vanzelfsprekend is dat ik een vraag op WhatsApp intyp, krijg ik van hem vaak een gesproken bericht terug. En hij is niet de enige die baalt van spelling en woordenschat en liever communiceert via beeld en geluid. Maar liefst 3000 laaggeletterden in de gemeente Sint-Michielsgestel weten maar al te goed wat hij bedoelt.
Drieduizend! Daar schrik ik toch wel even van. Zoveel mensen die moeite hebben met het lezen van hun medicijnbijsluiter, begrijpen van hun belastingaanslag of schrijven van een sollicitatiebrief. Ik mag hopen dat ze massaal de deur gaan platlopen bij het Taalhuis, dat afgelopen donderdag geopend is in de Meander en waar iedereen terechtkan voor taalkundige ondersteuning in woord en daad. Best fijn als je wilt werken, telebankieren of columns in de krant wilt lezen en niet steeds je moeder om hulp wilt vragen.
Of we nu klaar zijn met die redactiesommen? Laten we er nog eentje doen jongen. Het ziet ernaar uit dat je je taalskills nog hard nodig hebt als je later groot bent. Al is het maar om de wereld te vertellen dat het leven in beeld ook heel mooi is.
