“Hé mam, ik kom effe een trui halen. En ik was mijn gymtas vergeten. Oja, ligt mijn biologieboek ook nog hier?” Het is papaweek, voor zover nog niet duidelijk. De week erna is het mijn beurt voor het ouderschap, en komt een van onze junior organisatietalenten erachter dat zijn trainingsbroek nog bij papa ligt. Evenals de scheenbeschermers. Om vijf voor twaalf uiteraard. En waar is in godsnaam dat GTA-spel?
Was er maar zoiets als een co-ouderschapshuis. Nooit meer slepen met spullen. Geen huizenwissel meer. Kinderen wonen bij beide ouders en hebben één vaste basis, terwijl de ouders toch hun gewenste privacy hebben. Misschien een woontoren met eigen ingangen? Mama begane grond, kinderen eerste etage, papa de tweede en het trappenhuis als verbindende factor? Of een tweekapper met aparte voordeuren, woonkamers en tuinen, waarbij de kinderverdieping één grote ruimte is zonder tussenmuur, zodat zij kunnen kiezen via welke trap ze die dag naar beneden gaan? Snel invullen op de vragenlijst, die ik net als 14.999 andere inwoners van Meierijstad krijg van de gemeente. Of ik mijn woonwensen en eventuele verhuisplannen wil aangeven. In wat voor soort woning en waar zou ik in de toekomst willen wonen? Nou, bij deze hebben jullie het antwoord.
Of de plaatselijke architect daadwerkelijk opdracht zal krijgen tot het ontwerpen van zo’n co-huis, we zullen zien. Persoonlijk zie ik ook markt in een speciale samengestelde-gezinnen-straat. Ik zie mezelf en mijn vriend al in het midden wonen, onze exen aan weerszijden, hun nieuwe partners erbij en diens exen weer daarnaast en ga zo maar door. En alle kinderen? Die hoeven alleen maar via de sluis van huis naar huis.
Staat dit genoteerd, beste gemeenteambtenaren en woningcorporaties die zich over het nieuwe woonbeleid gaan buigen? Namens mijn zoons, ex, mijzelf en alle andere co-ouders alvast bedankt.
