Van de week werd ik weer eens ouderwets versierd. Of tenminste, de jongen in kwestie deed een poging. Hij was nog in de twintig, not my type, maar één ding moet ik hem nageven. Hij had een verrekte originele openingszin.
Of hij mijn naam en telefoonnummer mocht. Mijn schoonheid had hem namelijk verblind en hij had mijn gegevens nodig voor zijn verzekering. Ik staarde hem aan alsof ik water zag branden. Weer eens wat anders dan “Als alle vrouwen vissen waren, was jij een lekkerbekje” of “Geloof je in liefde op het eerste gezicht of moet ik nog een keer voorbij lopen?”. Uiteraard heb ik mr. Macho gecomplimenteerd met zijn lef. Ik kon het ook niet laten te vragen waar hij zulke hilarische teksten vandaan haalt. En dat resulteerde in een vermakelijk gesprek kan ik je vertellen.
In een tijd waarin je met één zoekopdracht tig tips & tricks tevoorschijn tovert, kun je niet meer aankomen met “Kom je hier vaker?”. Tenminste, dat vond mijn wannabe toyboy. We belandden in een discussie over originaliteit en echtheid. Over humor en eerlijkheid. Ik moet toegeven dat ik om zijn “Het verschil tussen mij en Rembrand? Dat ik niet een nacht wacht” en “Hoeveel weegt een ijsbeer? Genoeg om het ijs te breken” hardop moest lachen. “Heb je geen pijn aan je voeten? Je loopt al uren door mijn gedachten” doet het ook altijd goed, zo vertelde hij. Hij bleek een heus lijstje in zijn telefoon te hebben opgeslagen! Wat ik zijn leukste openingszin vond? Ik denk “Mag ik een foto van je maken? Dan weet ik wat ik van Sinterklaas kan vragen”. Ja, daar gaat hij ongetwijfeld mee scoren in de komende weken.
We hadden dus een grappig en open gesprek. Ik was dan misschien niet gevoelig voor zijn charmeoffensief, maar – ik citeer – “een echt gesprek was eigenlijk ook best eens leuk”. Dus dames, mocht je een jongen tegenkomen met hipsterjeans, iets te brede schouders en een ietwat viezige knot: je weet wat je te doen staat.
