Op een andere manier naar dingen kijken. Openstaan voor nieuwe inzichten en gedachten. Het zou verplichte kost moeten zijn zo nu en dan. Neem nou de film Beautiful Things. Dit esthetisch protest tegen de verspilling opende afgelopen donderdag niet alleen het vierdaagse documentairefestival Beholders, maar ook menig paar ogen.
Mijn collega op kantoor raakt er niet over uitgepraat. Al die mensen die hun werk doen in absolute stilte en eenzaamheid – dag in dag uit – om onze drukke wereld te faciliteren. Die met hun terugkerende handelingen de keten van creatie, transport, marketing en vernietiging van onze spullen voeden. Ze zag hoe objecten van onze schreeuwerige consumptiemaatschappij hun reis beginnen op geïsoleerde plekken en eindigen in spookachtige verbrandingsovens. Ze liet de explosie van geluiden en knipperlichten binnenkomen. Voelde de onrust bij het van een afstandje kijken naar onze verjaardagsfeestjes, waarbij de een de ander én de muziek overstemt, kinderen luidruchtig spelen met herrie makende speelgoedrobots en de cadeautafel voller en voller wordt gepropt. En ik? Ik hang aan haar lippen.
Zijn we het punt van verzadiging inmiddels voorbij? In hoeverre en hoe lang trekken we deze overkill aan spullen en prikkels nog? Het is bizar wat rust met je doet als je even aan de hele zooi ontsnapt, zoals de mannen met monnikenwerk in deze film dagelijks doen. ‘Ik kreeg gewoon een gevoel van schaamte’, bekent mijn collega. ‘Zoveel mensen die iets voor ons moeten doen omdat wij zoveel spullen moeten hebben.’ Slik.
En dit is slechts míjn reactie op de beleving van één van de 240 bezoekers van de eerste van 62 films die dit weekend getoond worden op meer dan 20 locaties in Meierijstad. Kun je nagaan hoe mooi onze wereld gaat worden. Allemaal door het openen van een paar ogen.
