Pubers hun bed uit en de douche in sleuren. 38 keer per uur herhalen dat het géén vakantie is, ze niet mogen chillen met vrienden en over 10 minuten klaar moet zitten voor digitale wiskundeles. Kinderen hun biowerkboek in de hand proppen, om ze in het uur daarna aan het pluspunten, kofschippen en nieuwsbegrippen te krijgen. Terwijl je telefoon ontploft door videocalls, dagschema’s van school en spoedmailtjes van collega’s. Pfff. Wij werkende ouders weten ineens wat werken is.
Dat thuiswerken en thuisonderwijs op z’n zachtst gezegd een uitdagende combi is, heeft week één van onze ‘lockdown’ wel uitgewezen. Leraren en werkgevers werden plat gemaild door ouders die het iets te veel van het goede vonden om tegelijkertijd fulltime docent groep 5, groep 7 en havo 3, opvoeder, manager housekeeping en werknemer te zijn. In menig gezin zijn de temperaturen aanzienlijk opgelopen zonder dat er ook maar iemand koorts had.
Maar laten we één ding niet vergeten. Die lieve juffen en meesters doen het allemaal uit goede wil. Dat het ene kind zelfstandiger is dan het andere, snappen zij heus wel. Ik durf te wedden dat we niet hoeven nablijven als straks blijkt dat ons kind te weinig huiswerk af heeft. Als we stuk voor stuk ineens perfecte thuisonderwijzers zouden zijn, stelde het beroep van leerkracht weinig voor toch? Wij missen nu eenmaal het geduld en de superkrachten van de juf, we hebben bekende in plaats van vreemde ogen én een baas die in onze nek hijgt.
Parttime werken en parttime leraar spelen, de gulden middenweg lijkt mij de meest stressbesparende strategie. En die keren dat kind 1 het eten laat aanbranden, kind 2 het verkeerde wasprogramma kiest en kind 3 vloekt om het feit dat hij niet naar de kapper kan, moeten we ook maar zien als leren. Zet ‘m op meesterpapa’s en -mama’s!
