Dat moment waarop je die pijn in je rug voor de zesde keer negeert, in de hoop dat hij uit zichzelf weggaat. Dat je de laatste serie squads hoorbaar uit je tenen haalt omdat je je niet wilt laten kennen. Dat je constateert dat die wijduitlopende sportbroek uit 2009 nu écht niet meer kan … Pfff. Ik kreun wat af tijdens het sporten.
Moet die barbell nu echt nog ácht keer de lucht in en hoe kan het dat ik bij zeven kilo al paars aanloop? Het lijkt wel alsof alle anderen op het strand braaf oefeningen gedaan hebben en ik de hele zomer op mijn luie reet gelegen heb. Terwijl ik notabene onder leiding van Roberto heb staan hupsen in het zwembad en het her en der heb opgenomen tegen een Pokémon. Alle wandelingen door Venetië en de plaatselijke Lidl ten spijt, ik kan godsamme van voorafaan beginnen. Maar goed, alles voor mijn gezondheid. En doe er ook maar een killer body bij. Kijkend naar de vakantiefoto’s kan ik namelijk maar één conclusie trekken; die pizza’s en bolletjes stracciatella mogen er best vanaf. En aangezien de kinderen weer naar papa zijn, mijn relatie over is en de meeste vriendinnen nog vakantie vieren, laat mijn agenda het toe en heb ik geen excuus. Van mijn triceps tot mijn bilspieren, ze moeten eraan geloven.
Omdat een extra motivator me geen kwaad leek te kunnen, heb ik mezelf toch maar in een kekke strakke fitnessbroek gehesen. Natuurlijk kon ik het bijpassende fel gekleurde topje, dat mijn ogen perfect doet uitkomen, niet laten hangen. Echt, ik hoor er nu helemaal bij. Op eerste gezicht zou je zeggen dat ik rechtstreeks uit Rio vandaan kom, in plaats van uit Italië. Als ik hem aantrek, voel ik me een ware atlete die leeft op granola en groentesmoothies. Het kan toeval zijn, maar sinds ik mijn nieuwe pakje aanheb, zijn die gewichten ineens stukken minder zwaar.
En mijn gekreun? Dat hou ik lekker zo. Kijk maar naar Serena Williams of een willekeurige krachtsporter. Kreunen hoort.
