In december schreef ik over mijn voornemen niet te wachten tot ik oud en grijs ben, maar nú te kiezen voor ontspanning in de vorm van toonladders, popsongs en meerstemmige hits als Africa, Viva la Vida en I still haven’t found what I’m looking for. Meteen na de eerste koorrepetitie die ik bijwoonde wist ik: ik wil dit. Alleen dat woord koor hè.
Koor klinkt als kerkliederen, bejaardengezang en psalmengeneuzel. Een term met vocals, popgroep, singers of band erin zou stukken sprankelijker zijn. In de naam van ontspanning en plezier heb ik me toch maar over mijn schaamte heen gezet en inmiddels gooi ik wekelijks mijn strot open tussen de 40-plussers. Ik voelde de spanning wegvloeien en mijn aversie tegen het woord koor was aardig naar de achtergrond verdwenen. Tot nu toe dan. Want in de aanloop naar ons jaarlijkse tuinconcert, The Key in the Backyard, is het er opeens weer. Die verdomde koorvrees.
Bij het zien van de socials, krantenberichten, gedrukte flyers en gezichten van mijn pubers als ik thuis mijn sopraanpartij oefen, voel ik het opborrelen. Gaan mensen dit niet suf vinden? Komen er ook 40-minners luisteren? Ook al gebruiken we steeds vaker het woord popkoor, wat al iets hipper klinkt, het woord koor zit er nog steeds in. Als zangeres van de jongere generatie heb ik het vinden van een nieuwe term tot mijn missie gemaakt.
Nog één nachtje slapen en het is zover. Of ik hoop op veel of weinig publiek, daar ben ik nog niet over uit. Aan degenen die een festivalsetting wel zien zitten op de zondagmiddag: oordeel zelf of we een vocal group, cover band of muzikaal ensemble zijn. Of toch gewoon een popkoor natuurlijk. Want wat er ook uit komt, I believe I found what I was looking for.
