„Mothers of boys work from son up till son down!” Toen ik vanmorgen op een verdwaald legoblokje trapte, voordat ik het zoveelste gat in een spijkerbroek ontdekte en nadat ik voor de zesde keer had gevraagd of ze hun schoenen aan wilden doen, dacht ik aan deze spreuk. Jongens opvoeden: het is hard werken.
Waar meiden schijnbaar langer dan 10 minuten aan een stuk rustig kunnen zijn, is dat bij jongens allesbehalve het geval. Het lompe en wilde gestuiter, gestoei, gevecht en geroep begint om half 7 ’s morgens en stopt gemiddeld zo’n 14 uur later pas weer. Mijn jongens zijn fysiek gezond actief, zal ik maar zeggen. Knutselen? Prima. Voor 5 minuten. Helpen koken? Vooruit, even dan. Jongens moeten simpelweg hun energie kwijt! En dus sta ik lekker mee te voetballen en ben ik niet vies van een potje stoeien op bed. Dat ik standaard beschik over 18 blauwe plekken – per been – vind ik iets minder. Dat geldt ook voor mijn piepende oren die de decibellen niet goed kunnen verdragen. En is het nu echt nodig om nieuwe spullen meteen kapot te maken? Maar goed. Ik klaag niet.
Toch heb ik wat vragen aan de meisjesmoeders onder jullie. Laten meiden het toilet ook standaard nat achter? Springen zij op je terwijl je net je bikinilijn aan het scheren bent? Ruimen zij modder in de hal op? Of misschien is mijn vraag meer of er überhaupt modder zit aan dans- of turnschoenen. Meisjes. Het lijkt me af en toe gewoon zo… rustig.
Soms, als ik écht verlang naar rokjes, leggings, speldjes en vlechtjes, vraag ik mijn nichtje te logeren. Dan kan ik helemaal los. Om daarna weer heel snel genezen te zijn van het meisjesachtige gemiep, gegil en gezeur over vieze handjes, herrie en drukte in huis. Want hé, je moet wel ergens tegen kunnen. Anders moet je niet bij ons komen logeren.
Jongens opvoeden. Geweldig intensief. Intens geweldig.
