En dan sta je zomaar in gesprek met de bondscoach trampolinespringen. Of je zoon een maand mee wil trainen met de Jong Talent groep. Euuuhhh … tuurlijk wil hij dat! Toch schatje?
De trotse ouders van de Gemondse Yibbi Jansen en Bossche Lieke Hulsen, die deze week hun debuut maakten bij de oranje hockeyvrouwen, reageerden vast hetzelfde destijds. Ook de ouders van de Schijndelse turnsters Shadé van Oorschot en Fenne van Haaren, die vorig weekend een gouden plak binnensleepten, beseften op het moment dat hun talentjes gescout werden ongetwijfeld niet dat ze voortaan druk zouden zijn met gezonde maaltijden, spandoeken en taxiritjes op onmogelijke tijdstippen. Inmiddels maken hun kinderen deel uit van de top, maar daar zijn liters bloed, zweet en tranen aan vooraf gegaan.
Als ik de aanwezige trampomama’s mag geloven, staan we op het punt een wereld van kwalificatiewedstrijden, perfect gehoekte schroeven en dure selectiepakjes te betreden. Terwijl mijn zoon zijn salto’s maakt, krijg ik een inkijkje in de topsportwereld. Huiswerk maken op de achterbank. Punten op de honderdsten nauwkeurig. Eén acromoeder jaagt me de stuipen op het lijf door te vertellen dat haar 14-jarige op haar flikker krijgt van de coach als ze 400 gram te zwaar is. Jezus, waar beginnen we aan?
En dan zie ik dat stralende gezichtje als hij eindelijk de dubbele frontflip mag doen. En een lachende Lieke, Shadé en Fenne in de krant. Opeens snap ik alle sportpapa’s en -mama’s. Ze faciliteren zich suf, om de enige juiste reden dat hun kind er plezier in heeft. Al het sporttalent ten spijt, bij deze beloof ik plechtig dat we ermee kappen als buitenaardse verwachtingen de lol vervangen.
Lang leve deze proefmaand. En de glimlach van ons kind.
