Bij het uitladen van de rugzakken spot ik ‘m: de oranje flyer. En ik denk maar één ding: wéér te laat. Weer een jaar voorbij waarin ik spulletjes voor de vrijmarkt had kunnen verzamelen. Al opruimend de kinderen de waarde van geld had kúnnen bijbrengen. Lekker handig. Nu komt er ongetwijfeld voor euro’s nieuwe troep mijn huis in. Al kan ik dat weer doorverkopen natuurlijk. Volgend jaar.
Hoewel ik het me nog zo voorgenomen had, ook dit jaar hebben we geen plekje gereserveerd. Ik zal vast een reminder gehad hebben ergens in de voorgaande weken, maar die heb ik waarschijnlijk ongezien bij het oud papier gemikt. Er is ook een kleine kans dat ik hem wel gezién, maar toch een soort van genegeerd heb. Hoe educatief, milieuvriendelijk en verantwoord ook, ik sta namelijk niet direct te springen bij het idee.
Het gesleep met die zooi alleen al. In gedachten zie ik mezelf al zwetend de zoldertrap af strompelen met een berg treinen, dominosteentjes en boeken. Ik pik natuurlijk ook de bijkeuken, schuur, tuin en alle slaapkamers mee, want als ik iets doe, doe ik het goed. Ik tover nog een verstofte Skylander onder de bank vandaan en leg deze, na een ontmoeting met een sopje, op de groeiende stapel in de gang. Is het eenmaal Koningsdag, dan moet ik alles uit de gang halen en de auto inladen. Naar het terrein rijden. Weer uitladen en uitstallen op ons kleedje. In de regen als ik pech heb. Ik dien de hele dag af te zien en mag met drie kwart van de troep en – als ik geluk heb – een paar euro omzet huiswaarts. Eenmaal voor de vierde keer ingeladen en thuis aangekomen, mag het ons huis weer allemaal ín. Goed, het begint me te dagen waarom mijn oog altijd te laat op die flyer valt.
Oude puzzels, verwaarloosde knuffels en overbodige kleding, ik geef alles gedurende het jaar wel weg. Alles beter dan bovenstaand circus. Aan alle opvoedkundig goed bezige papa’s en mama’s wil ik zeggen: veel plezier donderdag. Heb je nog spullen nodig om te verkopen? Kom gerust halen. Je hoeft het alleen maar in te laden.
