“Girls just wanna have fuhuuuuun …” “Why tell me why, tell me why, tell me why do I praaaaayyyyyy?” Mijn longinhoud wordt op de proef gesteld. Mijn benen bewegen uit zichzelf. Als ik samen met mijn vriendinnen en onze kinderen hysterisch sta te blèren op Meatloaf weet ik het zeker. Beter dan dit kan het bijna niet worden.
Ik voelde het afgelopen week niet alleen zingend en dansend, maar ook badderend en knuffelend. Niet alleen mét maar ook zonder wijn als voedingsbodem. Het kwam binnen toen ik het stralende gezichtje van mijn jongste zoon zag, nadat hij de felbegeerde knikkers uit zijn schoen had gehaald. Ik merkte het terwijl ik bezweet de bodypumples verliet, samen met mijn ex de verjaardag van onze zoon vierde en toen ik mijn hond redde van de wegwaaidood. Het overvalt me steeds vaker tegenwoordig. Dit komt verdomd dicht in de buurt van tevredenheid.
Uiteraard waren er ook momenten waarop ik werd uitgedaagd. Door negatieve emoties of lastige vraagstukken. Om te beginnen vond mijn puber me een zeikwijf. Mijn date viel tegen en ik was weer eens van alles voor Jan en alleman aan het regelen behalve voor mezelf. Maar hé. Stel je voor dat ik niet zou weten hoe het was om boos, uitgeput of teleurgesteld te zijn. Zou ik dan überhaupt weten wanneer iets de naam voorspoed verdient? De Franse Laurent Hasse moet ook zoiets gedacht hebben toen hij voor zijn documentaire ‘Happiness … Promised Land’ blaren liep van Zuid- naar Noord-Frankrijk. Zonder dalen geen pieken. Net hersteld van een ernstig auto-ongeluk, koos hij vrijwillig voor maanden afzien en leven uit een rugzak. Hij ontdekte dat geluk vele vormen kent. Die je stuk voor stuk kunt ervaren. Overal. Als je geluk hebt.
Dus kinderen van me, blijf vooral het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Lieve ouders, leraren, logopedisten en voetbaltrainers, blijf me alsjeblieft voor karren met onmogelijke logistieke uitdagingen spannen. Ik kan niet zonder jullie. You make me happy. En ja, dat geldt ook voor mijn vrienden met foute playlists.
