Lege wietzakjes en flesjes lachgas op straat. Harde muziek. Rondscheurende auto’s en scooters. Hangjongeren zijn een uitdaging voor menig gemeente, niet in de laatste plaats voor Boxtel.
Bij de aanpak van deze overlast kun je – net als bij opvoeden – twee kanten op. Je kunt gaan voor de vriendelijke we-gaan-het-samen-doen-aanpak, waarbij je mét in plaats van óver ze praat, een vertrouwensband opbouwt en subsidie pompt in een nieuwe hangplek. De tweede groep kiest voor de strenge aanpak: die van extra camera’s, wijkverboden en sancties. De Boxtelse burgemeester Naterop lijkt met zijn recente woorden ‘harde aanpak’ en ‘stevige handhaving’ richting aanpak twee te gaan. Zacht heeft hij het al geprobeerd en ook al geeft een omwonende nog aan te geloven in de dialoog, recente escalaties vragen volgens Naterop om het stellen van paal en perk. Aan de ene kant ben ik het eens met zijn move. Vriendjes zijn is leuk, maar met zo’n broederlijke boks zegt meneer agent zijn gezag vaarwel.En jeugd ontspoort echt niet omdat de gemeente geen clubhuis voor ze bouwt, dat zit dieper. Aan de andere kant: extra surveillance wordt toch uitgelachen en ontweken. En hoe meer controle en straf, hoe sneller die ultradunne vertrouwensband weer verdwenen is.
Thuis zit ik regelmatig met dezelfde handen in het haar. Ik probeer eerst aanpak één, en zodra vertrouwen beschaamd en grenzen overschreden worden schakel ik over naar aanpak twee. Net als Boxtel dus. Maar is dat consequent genoeg? Gaat het werken? Wie het weet mag het zeggen. Ik denk sowieso dat wij ouders deel zijn van het probleem én de oplossing, dus mama Femke gaat deze Boxtelse kwestie maar eens op de voet volgen. Mocht jij ondertussen bruikbare suggesties of een doeltreffende derde aanpak voor de burgemeester hebben, cc mij dan effe. Bedankt hè.
