Shihiiiit, we hadden daar volgens mij toch af moeten slaan. Serieus? Ja, volgens mij stuurt hij ons nu dwars door alle bergdorpjes. Zie je, wéér zo’n irritante rotonde … Ja maar, Google zal het toch zeker wel beter weten? Kan me niks schelen wie het beter weet. Dat wat ik voor me zie, matcht niet met dat #*%@&-scherm. Godverdomme, had ik maar gewoon mijn boerenverstand gebruikt!
Je raadt het al, ik vertrouw weer eens op Google Maps. Die blijkbaar voor de hemelsbreed kortste route gaat. Lak heeft aan wegomleidingen, verbouwingen en zebrapaden. Ons liever door bergen en u-bochten dirigeert dan laat gassen op de snelweg. Die bovendien bij gebrek aan GPS-signaal cruciale afslagen nét na een tunnel over het hoofd ziet, waardoor het al lang en breed donker is als we bekaf bij het hotel in Luxemburg arriveren. Bovendien zien we, omdat we continu met dat schermpje bezig zijn, geen bal van de ongetwijfeld prachtige omgeving en stad. En bedankt smartphone.
Waarom vertrouw ik toch zo op dat apparaat?! Omdat ik dan niet loop te hannesen met landkaarten of hoef te stoppen om de weg te vragen. Dat is het idee, toch? Nou, hoe meer ik in mijn telefoon opsla, hoe minder ik uit mezelf onthoud. Voordat ik het weet, ben ik straks net zo’n stoïcijnse robot als mijn tieners, die met hun tablet op de bank hangen en verbaasd opkijken als ik suggereer eens in real life af te spreken met vrienden. Zo’n zombie die haar extern geheugen vaker gebruikt dan haar interne harde schijf. Wat nou als mijn brein dankzij al die technologie langzaam afsterft?
Ho Fem. Niet zo panieken. Op de terugweg doen we het anders. Gewoon op de borden kijken en logisch nadenken. Ontspannen uit het raam kijken is stukken relaxter dan met zweetoksels je scherm resetten en een alternatieve route eisen. En tijdens de komende zomervakantie ga ik weer voor contact. Vraag ik de buurvrouw of receptioniste eens wat er zoal in de buurt te doen is, in plaats van dat ik automatisch mijn iPhone consulteer. Qua voorbereiding ga ik, net als vroeger, een paar grote plaatsnamen achter elkaar op een briefje zetten en that’s it.
Hoogste tijd om die MB’s in mijn hoofd weer een beetje aan het werk te zetten.
