De media lopen deze week over van foto’s van tieners die in prachtige galajurken en strakke kostuums afscheid nemen van hun middelbareschoolperiode. Trotse ouders verspreiden en masse beelden van hun knappe kinderen bij de diploma-uitreiking. En waar ik een tijd terug nog dacht ‘moet dat nou per se de wereld in allemaal?’, snap ik de galagekte en bijbehorende Facebook-felicitaties inmiddels volledig.
Die arme ouders willen gewoon erkenning voor hun rol. En aangezien ze die niet van hun puber krijgen, dan maar van de buitenwereld. In al die jaren dat hun zoon of dochter zat te schelden boven dat Duitse boek en niet door bio heen kon komen, veegden ze hun eigen agenda leeg om klaar te staan met hulp, thee, een socialmediaverbod en een olifantenhuid. Schoppen onder hun kont. Gevloek, getier en gejank. Met elke toets-of examenweek werden de papa’s en mama’s een jaar ouder. Wat niemand weet, is dat de naam van de ouders stiekem met onzichtbare inkt onder dat diploma staat.
Terwijl ik mijn jongens van klas 1 naar 2 en van 2 naar 3 dril, zie ik de geslaagden van het Baanderheren College en HUB Noord-Brabant in Boxtel voorbij komen. Ik voel de stress en spanning van hun ouders bijna van mijn eigen schouders afglijden. Zij eten chocoladebollen, ik knauw tot maandag nog even op mijn nagels. Mijn kinderen zijn puber én jongen en ík ben nogal van de structuur, dus je snapt dat het reuzegezellig was bij ons de afgelopen weken.
Ook al zie je de uitslag in ons geval niet op Facebook – iets met een omgekeerd mediaverbod van mijn zoons naar mij – als wíj ooit eindelijk een smoking mogen gaan kopen, hebben ze toch echt pech. Dat doe ik zoals alle andere ouders. Eén foto is wel het minste dat ik tegen die tijd verdiend heb.
