Stel. Je hebt net je tomaten, yoghurt, brood, appels, eieren, fles wijn en bakje aardbeien bij elkaar gegrist. Alles weer uit het mandje en op de band geladen, keurig betaald, zegeltjes vriendelijk geweigerd en je komt met het voor de tweede keer gevulde gele mandje bij je auto aan. Shit. Geen boodschappentas. Wat doe je? Gooi je de boel los in de kofferbak met grote kans op een aardbei-tomaat-wijnsmoothie met geklutst ei, of leen jij het mandje even?
Please, zeg me dat ik niet de enige zieke geest ben. Zo eens in de tien jaar komt het voor dat ik geen zin heb in zo’n kofferbaksmoothie en jawel, dan neem ik het winkelmandje dus mee naar huis. Om hem de volgende keer weer terug te zetten, zoals ik mezelf deze week ook verdedigde tegenover mijn buurvrouw die me op heterdaad betrapte. Op de oprit. Typisch dat ze nooit ergens te bekennen is als ik braaf hondenpoep van de stoep opraap, maar wél buiten staat als ik overduidelijk op roverspad ben geweest. Ze antwoordde dat ze dat natuurlijk niet kon controleren, en hier had ik niet van terug. Stilletjes droop ik af. Met rood hoofd en geel mandje.
Dat Jumbo vaker met klanten als ik te dealen heeft, blijkt wel uit hun Facebook-oproep naar vermiste mandjes vorige week. En Jumbo Veghel is niet de enige super met mandjatters. Karretjes à 200 en mandjes à 20 euro verdwijnen met duizenden per jaar uit supermarkten, zo luidt een NOS-kop deze week. Al halverwege het artikel walg ik van mezelf. Meneer Van Eerd, bij deze beloof ik plechtig dat ik het mandje morgen terugbreng naar uw Schijndelse vestiging. En dat ik de buurvrouw vraag als getuige. Beter eventjes een kop als een tomaat, dan voor altijd een dief.
