Een rode loper van 1,5 meter uitrollen op de stoep. Mijn handen desinfecteren nadat ik de bel ingedrukt heb, de collectebus ontsmetten na iedere aanraking en vervolgens staan schreeuwen om door het mondkapje heen verstaanbaar om een donatie te vragen. Volgende week moet ik langs de deuren voor de inhaalcollecte voor Reuma Nederland, het Longfonds en de Hartstichting. En ik sta nog niet bepaald te trappelen moet ik zeggen.
Omdat ik snap dat goede doelen geraakt zijn door alle coronashit, ik zelf reumamiddelslikker ben en ik een avondje wandelen niet vervelend vind, heb ik ja gezegd tegen de inhaalcollecte tussen 12 en 24 oktober. Die vooralsnog gewoon doorgaat. Ben ik nu een vreemd soort mens als ik dit met alle recent aangescherpte maatregelen toch ongepast vind? We voeren een mondkapjesplicht in, moeten thuiswerken en dienen ons bij iedere snotneus te laten testen, maar collectanten langs de deuren dat mag gewoon gebeuren? Terwijl een groot deel van hen zelf ook in een risicogroep valt? Hmmm.
Daarnaast heb ik zo het idee dat ik niet overal warm onthaald zal worden, rode loper of niet. Een paar weken terug ging mijn jongste zoon nog de deuren langs om lootjes te verkopen voor de voetbalclub van zijn broers. Sommige mensen openden de deur voorzichtig twee centimeter en bij de 28 huizen waar hij aangebeld heeft, vond hij twee bewoners bereid een euro te geven. Je kunt wel raden wie de rest van de loten uiteindelijk weer gekocht heeft.
Goede doelen van Nederland: hou het voorlopig nou maar bij QR-codes, ambassadeurs op social media en acties via Tikkie. Ik vul die bus nog liever zelf, en desnoods blazen we met z’n allen die irritante vier-je-verjaardag-doneeracties op Facebook nieuw leven in. Alles beter dan fysiek leuren terwijl dat eigenlijk niet mag gebeuren.
