Ondanks lage besmettingscijfers in het noorden is het stoplicht voor heel Kroatië op oranje gezet. En je raadt het al: wij boekten begin dit jaar en staan nu voor de keuze wel of niet. Op ons voorzichtig idee toch te gaan, antwoordt de één ‘tuurlijk, gewoon doen!’ De ander roept boos vanaf een ‘coronaproof’ Tilburg kermis dat we dan straks ook niet welkom zijn op de IC. ‘Gebruik je gezond verstand man, waarom zou je in godsnaam gaan?’
Nou, misschien omdat er in regio Istrië amper besmettingen zijn. Omdat we hier in Nederland en menig ander gebied meer risico lopen. (Frankrijk, UK, Spanje… allemaal knaloranje maar formeel nog geel. Politiek zaakje dat stinkt als je ’t mij vraagt.) Omdat we met eigen auto gaan. Omdat we daar in de buitenlucht leven en minder contacten hebben dan thuis. Omdat ik mijn kinderen liever op het strand zie chillen dan op een drukke kermis. Omdat we eigen sanitair hebben. Omdat de zorgverzekering medische kosten gewoon dekt. Omdat ik een thuisquarantaine nadien wel zou kunnen verkroppen. Omdat de co-ouders van onze kinderen ons hun zegen geven. Omdat dagtripjes en restaurantbezoekjes geen noodzaak zijn. En omdat we er na maanden thuis wel aan toe zijn (wat ik bewust niet hardop zeg, want dan word ik afgeschoten door de het-kan-altijd-erger-maffia die natuurlijk gelijk heeft).
We hebben nog een week om te beslissen. Wat het ook wordt, de eerstvolgende die ons ongenuanceerd veroordeelt, krijgt op zijn waarom een simpel daarom terug. Alle kanten van de zaak bekijken in plaats van blind een one size fits all advies opvolgen. Weloverwogen gedragsafwegingen boven zwart-witte kortzichtigheid. Dát is voor mij gezond verstand. Was dat voor sommige anderen – inclusief onze overheid – ook maar zo.
