We trokken fanatiek aan het bh-bandje van de tegenstander als we haar niet konden bijhouden. We vroegen de coach of we de tweede helft reserve mochten staan, zodat we vast lekker konden douchen. We smeekten de trainer om één warmlooprondje in plaats van twee. En als we tegen Den Dungen moesten, voorspelden we op de heenweg al of we met 0-21 of 0-20 ingemaakt zouden worden.
Je leest hier een beknopt verslag van mijn mislukte carrière als voetballer. Het was 1996, ik was 18 en rechtsback. Of rechtshalf of voorstopper, net wat uitkwam. Wat overigens niets te maken had met mijn brede inzetbaarheid, maar alles met het feit dat ik geen specifieke kwaliteiten had. Ik speelde in dames 2 van Avanti. Ons niveau verschilde zeg maar íetsie pietsie van dat van onze collega-voetbalsters in Den Dungen in die tijd. Zij hadden vijf landstitels op hun naam staan, wij twee keer gewonnen van dames 3 van FC Knudde. De jaren tachtig en negentig waren goud voor de eerste zelfstandige vrouwenvoetbalclub van Nederland, die dit jaar – 50 jaar na oprichting – een reünie zou houden. In 1995 viel helaas het doek voor het Dungens topvoetbal, de dames gingen een treetje lager voetballen. En hoera, ze kwamen bij ons in de competitie. Het is maar goed dat mijn zoons toen nog van het formaat eicel waren, ze zouden het niet hebben kunnen aanzien.
Ik geef openlijk toe dat het DVC Den Dungen was die het vrouwenvoetbal op de kaart zette, met Liesbeth Smits in het doel. Niet Avanti dames 2, met Femke Hellings in de achterhoede. Toch wil ik mezelf wel eens wijsmaken dat ook ik al bh-trekkend een helpende hand heb uitgestoken. Op naar de volgende 50 jaar vrouwenvoetbal.
