Vannacht vierde mijn oudste zijn 17e verjaardag, waarmee hij zijn niet-gevierde 16e verjaardag en 12 maanden zonder feestjes inhaalde. Mijn jongste straalde want hij liep fysiek mee op zijn nieuwe school en de middelste stapte met een big smile op de fiets richting de eerste competitiewedstrijd sinds tijden. Helaas was de pret van korte duur en bracht de wekker me weer bij kennis. Geen feestjes, geen school én geen sport.
Met een kind dat dit jaar begint op het hbo, eentje die eindexamen gaat doen en een derde die zijn eerste stappen op het vmbo gaat zetten, houdt het onderwerp onderwijs me misschien nog wel het meest bezig. School is zó veel meer dan lessen volgen. Het is ook sociale contacten onderhouden, intermenselijke vaardigheden ontwikkelen, verliefd worden en interesses, grenzen en doelen ontdekken. Net als het restaurant meer is dan een eetplek, het sportveld meer dan een beweegplek en het kantoor meer dan een werkplek.
Al een jaar varen we blind op het OMT en houden we iedereen binnen om de outbreak van corona te managen. Worden niet alleen ouderen eenzamer, maar zitten ook jongeren weg te kwijnen op hun studentenkamer. Ondernemers gaan failliet, burn-out cijfers rijzen de pan uit en fitte kinderen die voorheen voetbalden en naar school fietsten zitten nu 10 uur per dag achter een scherm obesitas te kweken. Hele gezonde generaties – precies zij die straks alle opgebouwde coronaschulden mogen aflossen – worden ongezond. En dat allemaal om de IC niet te overbelasten.
Net als veel 80-plussers die hun vaccinatie met liefde weggeven en bevriende zorgmedewerkers die vinden dat we meer kapot maken dan redden, vind ook ik dat de overheid rekening moet houden met alles wat outbreakt naast en door corona. Wees niet bang, ik ga heus niet rellen of demonstreren. Ik droom alleen maar. Hopelijk zijn niet alle dromen bedrog.
