Jan en Jeanne uit Den Dungen zijn dit jaar 50 jaar getrouwd. Net als hun buren Günter en Corry en Ad en Mariet. Een halve eeuw respecteren, aanpassen, loslaten, waarderen en samenwerken! In een tijd waarin sommige samenlevingsvormen de 50 dagen niet eens halen. Ik vind het een wereldprestatie, waar de bouwwereld nog wat van kan leren.
Want zo soepel als het gaat bij Jan en Jeanne, zo stroperig loopt het met de woningbouw in de Meierij. Waar Jan zegt dat de fundering van hun huwelijk zo stevig is doordat ze niet aan de leiband lopen en elkaar vrijlaten, hangt het spel tussen grond- en vastgoedeigenaren, gemeenten, woningcorporaties, projectontwikkelaars, bouwbedrijven, provincie en Rijk van strenge regels en ellenlange procedures aan elkaar. Zeker in Boxtel wil het de afgelopen jaren niet vlotten. Vergelijk je het dorp met buurman Haaren, waar ze mede dankzij voldoende geschikte bouwlocaties, draagvlak in de buurt en vertrouwde relaties met ontwikkelaars stukken meer succes hebben, dan kun je niet anders dan Boxtel – samen met alle partijen om haar heen – een goede relatietherapeut gunnen.
Samenwerking wordt pas vruchtbaar als alle schakels meewerken. Als partijen beseffen dat ze gelijkwaardig zijn en elkaar nodig hebben. Jezelf sterker voelen, star opstellen en alles voor de ander willen bepalen? Garantie voor echtscheiding. Wedden dat ’t sneller gaat als de minister in Den Haag zich niet meer zou bemoeien met de achtertuin van een Liempdenaar? Dat ‘t beter wordt als we op de bouw meer met demontabele elementen zouden werken in plaats van dat we alles in beton gieten? Blijven we alles tot op de komma reguleren, dan zit menig starter van nu over vijftig jaar nog zonder woning.
Iets losser cement leidt tot een steviger fundament. Bedankt Jan en Jeanne voor dit inzicht. En nog proficiat hè!
