‘Geen idee wat ik later wil worden mam. Als bakker moet je fucking vroeg op. Freerunnen en trampolinespringen kan ik hooguit tot mijn 25e, leraar zijn is saai en mensen beter maken lijkt me leuk maar wel moeilijk. Ik wil denk ik iets makkelijks gaan doen waar je veel geld mee verdient. Loodgieter of zo.’
Mijn jongste associeert sport met jong zijn, school met saai en werken in de bouw met geld verdienen. Dit laatste is op zich niet zo gek met de huidige metseltarieven van een euro per baksteen, maar zoals iedereen zit hij vol met vooroordelen. Aan Chantal Janzen de schone taak om in haar programma ‘Chantal komt werken’ te laten zien hoe het er écht aan toe gaat op de werkvloer. Al meedraaiende komt ze erachter dat poezenposters in de bouwkeet niet meer mogen en brandweermannen negen van de tien keer geen spatje vuur zien. En deze week was ze op bezoek bij juf Anke van basisschool Roald Dahl in Sint-Michielsgestel, om na een dag met vechtende, schreeuwende en broekplassende kleuters okselklotsend te constateren dat saai allesbehalve het eerste woord is dat bij haar opkomt. Dit alles doet Chantal niet om haar eigen cv te plussen. Wat mij betreft heeft ze hier een maatschappelijke functie: die van real life decaan.
Misschien moet ik Chantal op pad sturen. Een dagje als trampolineparkmedewerker, verpleegkundige of loodgieter en zoon 3 weet meer. Zijn oudere broers zijn geen steek verder met hun ‘Engels, economie of sport’ en ‘in elk geval niks bèta-achtigs, dus die kunnen ook nog wel wat beroepenvoorlichting gebruiken. Gezegend zijt Chantal boven alle decanen die achter hun bureau blijven zitten. Dat ze nog veel decaan-tv mag maken. In de naam van zoon 1, zoon 2 en de kleine zoon 3. Amen.
