“Let it be, let it be, let it be, let it be-e. Speaking words of wisdom, let it be.”
December 1996. Achterbank van onze auto. Mijn moeder, vader, tante, vriendin en ik zijn luidkeels op weg naar de repetitie in de Boschwegse kerk, waar we op kerstavond de vierstemmige uitvoering van Let it be ten gehore brengen. We gooien er ook nog een meerstemmig War is over en een Last Christmas solo tegenaan. Ik word nog warm als ik eraan denk.
Ik ben totaal niet gelovig en bid net zo vaak als dat ik de afgelopen tijd naar de sportschool ben geweest, maar die kerk had iets magisch. Het Onze Vader was zelfs een van mijn favorieten. Wat dat betreft snap ik de Helvoirtse Sjaak, Leny, Diny, Nel en Frans als geen ander. Zij kregen deze week de zogenaamde speld van Gregorius omdat ze 40 jaar lid zijn van het Nicolaaskoor. Blijkbaar is zingen voor meer mensen dé manier om tot zichzelf te komen.
Ooit melden we ons weer aan, zeggen mijn vriendin en ik steeds. Als we oud zijn, de kinderen het huis uitgewerkt hebben en niet meer in die onmogelijke werk-huishouden-opvoeding-relatie-sport-sociaal-leven-spagaat zitten. Maar deze maand werd ik 40, lag mijn moeder in het ziekenhuis en dronk ik thee met mijn lieve, doodzieke tante die haar best doet deze Kerst nog te halen. Ik constateer dat mijn kwadraatpubers me steeds vaker tot wanhoop drijven en besef me ineens: ik wil die ontspanning nú. Niet straks.
Laten we het gewoon doen. Niet voor een of andere heilige speld, maar voor onszelf. Voor we het weten, zingen we niet alleen over oorlog of een laatste Kerst, maar zitten we er middenin. Genieten moeten we. En die lege fitnesszaal, ongelezen mailtjes en volle wasmand? Let it be.
