Hij vraagt het zo luid dat de buren mee kunnen genieten. Of hij naast freerunnen nóg een sport mag doen. In het gekregen boekje met 100 mogelijke sporten, vind ik wat twijfelachtige varianten. Oké, handboogschieten, zelfverdediging en lasergamen, daar kan ik nog in komen. Maar even serieus. We willen kinderen stimuleren tot lichaamsbeweging en dan denken we aan vissen?
Een bloederige vis van de haak pulken kan best inspannend zijn, maar om het nu een sport te noemen? Het enige zweet dat je ruikt, komt van de combi bilnaad-synthetische zitkoffer. Ik beslis wat research te doen, voordat ik de visbond op m’n nek krijg. Zijn de criteria van Sjors Sportief, de organisatie die deze boekjes verspreidt in 90 gemeenten waaronder Meierijstad en Sint-Michielsgestel, dezelfde als die van het Olympisch Comité? Wat maakt iets een sport?
Google leert me dat vissen voldoet aan alle criteria van NOC*NSF en sinds 2012 een officiële sport is. Hmm. Een tweede nieuwsbericht vertelt me dat de kans klein is dat de sport ooit olympisch wordt. Ha, snel verder lezen. Het verzoek wordt tot nu toe niet gehonoreerd, met reden dat geen mens naar de sport kijkt. Oké, dat is het dus. Naast geschiedenis, wereldwijdheid, fysieke of mentale inspanning, het competitie-element en gendervertegenwoordiging wordt vooral gekeken naar kijkcijfers en opbrengsten. Zolang wij als ouders niet zitten te wachten op een zaterdag dobberstaren en er op Marktplaats geen kaartjes staan voor hysterische bedragen, zoals bij de PSV passe-partouts het geval is, kunnen we het erover eens zijn dat vissen een B-sport is.
Mijn zoon houdt het dus maar mooi bij zijn salto’s. En ik bij het opvoeden van drie jongens. Voldoet aan alle criteria, zelfs dat van spektakel. Vraag maar aan mijn buren. Kaartje kopen iemand?
