Voor het zuivelschap in de supermarkt twijfel ik. Neem ik magere, boeren-, geiten-, soya- of Griekse yoghurt. Kleine eenpersoonsbakjes of een voordeelverpakking. Een pak of een emmertje. Merk A is in de aanbieding, schreeuwt de knalgele sticker. En merk B wordt luidkeels aangeprezen door een té aanwezige vrouw midden in het overvolle gangpad. Omdat ik nog meer te doen heb en gillend gek worden niet het beste idee vind, kies ik lukraak een pak. Wegwezen hier.
Eenmaal voorbij de zuivel, krijg ik nog meer dringende vragen, niet negeerbare reclamekreten en irritante piepjes voorgeschoteld. Of ik de nieuwste frisdrank zonder bubbels wil proeven. Meedoe aan een consumentenonderzoek. Airmiles of pannensetzegels wil. Contant of met pin afreken. Jezus, laat me toch even met rust allemaal! Kiezen is al niet mijn sterkste kant, winkels met een te groot aanbod maken het niet makkelijker. Alle 234 soorten koek roepen ‘kies mij, kies mij!’ Dat ging vroeger, zonder internet en met een beperkt aanbod in de schappen, toch stukken relaxter. En over de yoghurt dacht ik al helemaal niet na, ik at gewoon wat mijn moeder kocht. Tegenwoordig maakt het me gek, dat getwijfel.
Gelukkig kan ik binnenkort waarschijnlijk naar Albert Heijn in Sint-Michielsgestel om prikkelvrij mijn boodschappen te doen. Bedrijfsleider Cindy en assistente Eva maken zich namelijk hard voor autisten, epilepsie-patiënten, ADHD’ers en Femke’s. Als ’t even meezit, koop ik dit jaar nog mijn yoghurt in alle rust. Zonder muziek, door de microfoon schallende klanteninformatie, felle TL-verlichting en luidruchtige huisvrouwen. Het is alleen nog afwachten of ze het assortiment voor dat uurtje per week ook willen indammen, maar ik heb alle vertrouwen in Cindy en Eva.
Is ’t straks weer gewoon yoghurt, yoghurt of yoghurt. Net als vroeger. Hoe heerlijk.
